Πριν λίγες ημέρες, στις 29 Ιουνίου, σε επανάληψη της τηλεοπτικής εκπομπής ‘Στα Άκρα’, παρακολούθησα την συνέντευξη, που έδωσε ο ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικού Τμήματος ΑΠΘ Χρίστος Τσολάκης.
Γνώριζα και θαύμαζα τις άπειρες δραστηριότητές του στο χώρο της εκπαίδευσης. Είχα βαθιά εκτίμηση για το έργο του, από όταν τον πρωτογνώρισα, υπηρετώντας ως Σχολική Σύμβουλος στη Θεσ/νίκη. Όμως τώρα, με την εκπομπή αυτή, τον ένιωσα βαθύτερα σαν άνθρωπο και σαν δάσκαλο, διαπιστώνοντας την αφοσίωση και την μεγάλη αγάπη του για τα παιδιά και την παιδεία. Όλα όσα έλεγε, με συγκίνησαν. Αισθάνθηκα χαρά και περηφάνια, γιατί μέσα από τη σκέψη – στάση - απόψεις του, δικαιωνόμουν για όσα έλεγα και έπραττα τόσα χρόνια στην εκπαίδευση, με τα ίδια πιστεύω. Ταυτίστηκα τολμώ να πω. Νάσαι καλά Χρίστο Τσολάκη για την σωστή στάση ζωής ενός εκπαιδευτικού.
Δεν αντέχω στον πειρασμό, του να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία: την κατάπληξη που ένιωσα, όταν διηγήθηκε την πρώτη μέρα διδασκαλίας του. Εκφραζόταν με τα ίδια λόγια, που διηγούμαι κι εγώ, την πρώτη επαφή μου με τα παιδιά μέσα στην τάξη. Θυμάμαι σαν τώρα, όταν διορίστηκα, τη μέρα που το λεωφορείο (2 ώρες ταξίδι) με πήγαινε στο σχολείο. Γεμάτη αγωνία, τρακ, αμηχανία και φόβο, για το πώς θα τα διδάξω, πώς θα τα κερδίσω.
Την πρώτη στιγμή, που μπήκα μέσα στην αίθουσα και κάθισα στην έδρα, με τύλιξε μια σιωπή. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τα μάτια των παιδιών. Το βλέμμα αυτό, με έκανε να φωνάξω από μέσα μου «Τι ωραίο επάγγελμα!». Η χαρά που ένιωσα κρατάει μέχρι σήμερα.
Σε όλα δε τα σεμινάρια και επιμόρφωση των δασκάλων στα ΠΕΚ, τελείωνα με τη φράση: «Κάνουμε το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμου!». Και το πιστεύω ακόμα.
Θα τελειώσω την κατάθεση αυτή, μεταφέροντας μερικές από τις πολύτιμες συμβουλές, του σπουδαίου αυτού Δασκάλου. Για όσους δεν είδαν την συνέντευξή του στην ΤV ξεκινώ από τη μεγάλη αλήθεια ότι, η διδασκαλία συγγενεύει με την Τέχνη. Πρέπει να είναι δημιουργική. Ο δάσκαλος να συνδημιουργεί με τους μαθητές του. Να αγαπά αυτό που κάνει. Να έχει σωστό τρόπο αγωγής. Και τέλος, βεβαίως, να τους μαθαίνει πώς να μαθαίνουν. Αυτονόητο, θεωρώ, ότι πρέπει να ξέρει καλά το αντικείμενό του. Μόνο έτσι, πράγματι, δεν κουράζεται ποτέ από τη δουλειά του.
Η δική μου η εμπειρία, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα, ότι δεν κουράζεσαι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Η μονοτονία, του να διδάσκεις την ίδια ύλη, σε πολλά τμήματα της ίδιας τάξης, δεν μού συνέβη ποτέ. Πάντα παρέλειπα ή προσέθετα κάτι και άλλαζα τρόπο έκφρασης, ανάλογα με τη διάθεση των παιδιών. Μια θύμηση ακόμη: όταν χτύπαγε κουδούνι και έλεγα «διάλειμμα», τα παιδιά γελούσανε, απαντούσαν «είναι για να μπούμε και όχι για να βγούμε!». Είναι χαρακτηριστικό νομίζω, ότι δεν το άκουγα. Κι εγώ μεν δεν το άκουγα, αλλά το «περίεργο» είναι, ότι τα παιδιά που το άκουγαν ούτε καν με ενημέρωναν.
Οι αναμνήσεις μου με πλημμυρίζουν, εξαιτίας αυτής της εκπομπής και δεν με βλέπω να σταματώ εύκολα. Κάποια στιγμή θα επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου