Από το αρχείο μου...(2)

Έψαχνα όλο το internet ένα πρωινό ολόκληρο για να βρω δυο λόγια για τον ζωγράφο και γκαλερίστα Ασαντούρ Μπαχαριάν και δεν έβρισκα παρά μόνον ένα μικρό βιογραφικό και ότι τα έργα του βρίσκονταν στο ίδρυμα Εϋνάρδου. Ούτε μια αναφορά ότι ήταν ο ιδρυτής της Γκαλερί «Ώρας», χώρο στον οποίο πρωτοεμφανίστηκαν καλλιτέχνες που σήμερα ανεδείχθησαν και είναι καταξιωμένα ονόματα σε όλους τους χώρους της τέχνης. Τελικά ανακάλυψα μόνο την κ. Μ. Τόλια η οποία αναφέρεται στον «ιδρυτή και εμψυχωτή της Ώρας» και τις «Συναντήσεις Νέων Δημιουργών».

            Είχα την τύχη να τον γνωρίσω, τον γλυκύτατο αυτό άνθρωπο. Τον πολιτισμένο, τον ευγενή, με την βαθύτατη έγνοια για την προώθηση των νέων ταλέντων. Η συνήθειά μου, να μαζεύω αποκόμματα εφημερίδων και προγράμματα καλλιτεχνικών γεγονότων της Αθήνας, όταν εξέδωσε ο Α.Μ. το περιοδικό του με τίτλο «Χρονικό», περιορίστηκε. Βρήκα όμως στο αρχείο μου, φυλαγμένα δυο προγράμματα, που αφορούν την Λογοτεχνία και την Ποίηση, της περιόδου 1976–77 και 1977-78, με τα ονόματα των καλλιτεχνών που έπαιρναν μέρος στις παρουσιάσεις της Γκαλερί «Ώρα» (Ξενοφώντος 7).

Τα αναρτώ. 

Από το αρχείο μου...

Βρήκα στο αρχείο μου ένα ντοκουμέντο που αφορά μια από τις πρώτες παρουσιάσεις μουσικής του Μ. Χατζιδάκι. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς, να έχει φυλάξει ένα τόσο παλιό πρόγραμμα. (Πάντα μανιώδης συλλέκτρια προγραμμάτων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων). Το αρχείο μου, των θεατρικών προγραμμάτων, που μάζευα από παιδί, το πρόσφερα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Παν/μίου Αθηνών. (Ίσως, σε επόμενη ανάρτηση παρουσιάσω, τις ευχαριστήριες επιστολές που έχω λάβει).

 Αυτές τις συναυλίες, τις παρακολούθησα, (μαθήτρια ακόμη στη Ράλλειο Σχολή) ενημερωμένη από την «Ελληνοαμερικανική Ένωση», στεγαζόταν τότε σε ένα ισόγειο κτίσμα (Βασ. Κων/νου, σημερινή Ηρώων Πολυτεχνείου, απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο). Διέθετε δανειστική βιβλιοθήκη και δισκοθήκη την οποία χρησιμοποιούσα. Πληροφορήθηκα, λοιπόν, το μουσικό πρόγραμμα, στον αντίστοιχο χώρο της Αθήνας, (Παν/μίου, δίπλα στο ζαχαροπλαστείο του Ζόναρς). Άκουσα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, τη μουσική του Χατζιδάκι. Τα έργα ακούστηκαν από ηχογράφηση. Φύλαξα τη σελίδα αυτού του προγράμματος που βλέπετε γιατί Εντυπωσιάστηκα, Ενθουσιάστηκα. Ο θαυμασμός μου για τη μουσική του παρέμεινε αναλλοίωτος για όλη μου τη ζωή. Το κείμενο για τον Κ. Μενόττι, και ένα μικρό βιογραφικό γραμμένα από τον Μ. Χ. Δυο από τα τραγούδια εκτελεί, ο αγαπημένος από τα εφηβικά χρόνια, φίλος Γιώργος Μούτσιος. 

Το δεύτερο πρόγραμμα φυλάχτηκε γιατί περιείχε έργα του συνθέτη και σπουδαίου δασκάλου μου (που υπέγραψε το Δίπλωμά μου), Αντίοχου Ευαγγελάτου. Καθώς και του μουσικοπαιδαγωγού Γ. Πλάτωνος. 

Σκέψεις από την τηλεοπτική συνέντευξη του Καθηγητή Χ. Τσολάκη

Πριν λίγες ημέρες, στις 29 Ιουνίου, σε επανάληψη της τηλεοπτικής εκπομπής ‘Στα Άκρα’, παρακολούθησα την συνέντευξη, που έδωσε ο ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικού Τμήματος ΑΠΘ Χρίστος Τσολάκης. 

Γνώριζα και θαύμαζα τις άπειρες δραστηριότητές του στο χώρο της εκπαίδευσης. Είχα βαθιά εκτίμηση για το έργο του, από όταν τον πρωτογνώρισα, υπηρετώντας ως Σχολική Σύμβουλος στη Θεσ/νίκη. Όμως τώρα, με την εκπομπή αυτή, τον ένιωσα βαθύτερα σαν άνθρωπο και σαν δάσκαλο, διαπιστώνοντας την αφοσίωση και την μεγάλη αγάπη του για τα παιδιά και την παιδεία. Όλα όσα έλεγε, με συγκίνησαν. Αισθάνθηκα χαρά και περηφάνια, γιατί μέσα από τη σκέψη – στάση - απόψεις του, δικαιωνόμουν για όσα έλεγα και έπραττα τόσα χρόνια στην εκπαίδευση, με τα ίδια πιστεύω. Ταυτίστηκα τολμώ να πω. Νάσαι καλά Χρίστο Τσολάκη για την σωστή στάση ζωής ενός εκπαιδευτικού.

Δεν αντέχω στον πειρασμό, του να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία: την κατάπληξη που ένιωσα, όταν διηγήθηκε την πρώτη μέρα διδασκαλίας του. Εκφραζόταν με τα ίδια λόγια, που  διηγούμαι κι εγώ, την πρώτη επαφή μου με τα παιδιά μέσα στην τάξη. Θυμάμαι σαν τώρα, όταν διορίστηκα, τη μέρα που το λεωφορείο (2 ώρες ταξίδι) με πήγαινε στο σχολείο. Γεμάτη αγωνία, τρακ, αμηχανία και φόβο, για το πώς θα τα διδάξω, πώς θα τα κερδίσω.

Την πρώτη στιγμή, που μπήκα μέσα στην αίθουσα και κάθισα στην έδρα, με τύλιξε μια σιωπή. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τα μάτια των παιδιών. Το βλέμμα αυτό, με έκανε να φωνάξω από μέσα μου «Τι ωραίο επάγγελμα!». Η χαρά που ένιωσα κρατάει μέχρι σήμερα.

Σε όλα δε τα σεμινάρια και επιμόρφωση των δασκάλων στα ΠΕΚ, τελείωνα με τη φράση: «Κάνουμε το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμου!». Και το πιστεύω ακόμα.

Θα τελειώσω την κατάθεση αυτή, μεταφέροντας μερικές από τις πολύτιμες συμβουλές, του σπουδαίου αυτού Δασκάλου. Για όσους δεν είδαν την συνέντευξή του στην ΤV ξεκινώ από τη μεγάλη αλήθεια ότι, η διδασκαλία συγγενεύει με την Τέχνη. Πρέπει να είναι δημιουργική. Ο δάσκαλος να συνδημιουργεί με τους μαθητές του. Να αγαπά αυτό που κάνει. Να έχει σωστό τρόπο αγωγής. Και τέλος, βεβαίως, να τους μαθαίνει πώς να μαθαίνουν. Αυτονόητο, θεωρώ, ότι πρέπει να ξέρει καλά το αντικείμενό του. Μόνο έτσι, πράγματι, δεν κουράζεται ποτέ από τη δουλειά του.

Η δική μου η εμπειρία, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα, ότι δεν κουράζεσαι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Η μονοτονία, του να διδάσκεις την ίδια ύλη, σε πολλά τμήματα της ίδιας τάξης, δεν μού συνέβη ποτέ. Πάντα παρέλειπα ή προσέθετα κάτι και άλλαζα τρόπο έκφρασης, ανάλογα με τη διάθεση των παιδιών. Μια θύμηση ακόμη: όταν χτύπαγε κουδούνι και έλεγα «διάλειμμα», τα παιδιά γελούσανε, απαντούσαν «είναι για να μπούμε και όχι για να βγούμε!». Είναι χαρακτηριστικό νομίζω, ότι δεν το άκουγα. Κι εγώ μεν δεν το άκουγα, αλλά το «περίεργο» είναι, ότι τα παιδιά που το άκουγαν ούτε καν με ενημέρωναν.

Οι αναμνήσεις μου με πλημμυρίζουν, εξαιτίας αυτής της εκπομπής και δεν με βλέπω να σταματώ εύκολα. Κάποια στιγμή θα επανέλθω.