Μου έστειλε η Μαρία η Σερβάκη
λίγες σελίδες (κάπου 10) από τα τελευταία της γραψίματα, που δεν τα ονομάζει
ποιήματα. Όμως είναι σπουδαία ποίηση. Μιλάει για τις γάτες της, τις μνήμες από
το πατρικό της σπίτι και το άλλο στο κτήμα Βορρέ (Μαρούσι) που τόσες αναμνήσεις
κουβαλάμε κι εμείς από αυτό, μαζί με τις φιγούρες του Καρούζου και του Βασίλη
Ζιώγα.
Βεβαίως η γραφή της είναι ποίηση. Πιστεύω απόλυτα, ότι
είναι η μεγαλύτερη ζώσα ποιήτριά μας. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη συγκίνηση -
την ανάσταση της ανθρωπιάς μέσα από το κείμενο, που ένιωσα. Και δεν οφείλεται
στο ότι αγαπώ κι εγώ τις γάτες μαζί με όλα τα πλάσματα που μας περιβάλλουν.
Οφείλεται σ’ Εκείνη και στον τρόπο γραφής της.
Να’σαι καλά Μαρία. Πάντα δημιουργική και δυνατή.
Να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις!
O Φορτουνάτο, ένας από τους γάτους της Μαρίας
Μια άλλη φορά θα τολμήσω να αναρτήσω ένα δικό μου ποίημα που αναφέρεται στις φιλικές, παλιές συγκεντρώσεις μας.
